Πρώτη φορά στα χρονικά οι πολίτες νιώθουν τέτοια απέχθεια για τα κόμματα και τους πολιτικούς. Οι πάντες έχουν υποστεί μεγάλη φθορά σε μια χώρα που οι πολίτες της ήταν παραδοσιακά πολιτικοποιημένοι.
Δεν πείθουν και το ξέρουν. Μα ως «από μηχανής θεός» έρχονται γεγονότα στα οποία ο πολιτικός κόσμος μπορεί να πιαστεί ως άλλη σανίδα σωτηρίας, αφού πρώτα μας πείσει για την θεωρία των δύο άκρων. Αριστερά ή Δεξιά, καπιταλισμός ή κάτι άλλο, παγκοσμιοποίηση ή φτωχοποίηση της κοινωνίας.
Σε μια χώρα που έχει ποτιστεί από αίμα αδελφικό, είναι εύκολο να βάζεις διλήμματα με τις πληγές από εκείνα τα χρόνια να παραμένουν ανοιχτές. Πόσο βολικά λοιπόν γίνονται κάποια τέτοια γεγονότα. Πόσο τυχαία αναρωτιόμαστε. Ποιος άλλωστε θα ήθελε το παιδί του να έχει την ίδια τύχη με τα δολοφονημένα παιδιά, του 55, του 63 ή του 74; Ποιος θα ήθελε η πατρίδα μας να ζήσει ένα ακόμα οικονομικό αιματοκύλισμα; Άρα το δίλημμα εύκολο να περάσει στην συνείδηση του κοσμάκη.
Και όχι μόνο στη συνείδηση του αλλά και να τον καταστήσει σιδηροδέσμιο στα «δημοκρατικά» μέτρα που θέλουν να περάσουν οι συγκυβερνώντες του μνημονιακού τόξου στην χώρα μας και για να γίνει αυτό θα πρέπει να μην έχουν εντάσεις και αντιδράσεις από τον κόσμο. Και πως δεν έχεις αντιδράσεις; Απλά καλλιεργώντας τον φόβο για το χειρότερο και δεν είναι δύσκολο να «πείσεις» μερικούς θερμόαιμους να αναλάβουν την «αποκατάσταση» της αδικίας μέσω εκδίκησης.
Οπότε εμμέσως πλην σαφώς μας λένε: Κυπριακέ λαέ δεχθείτε στωικά ότι έρχεται προς αποφυγήν ενός νέου γύρου οικονομικής εξαθλίωσης. Πριν από την έλευση της τρόικας στο νησί μας, κυριαρχούσε όπως πάντα η απορία αν και πως μπορούμε να βγούμε από την κρίση. Μεταξύ άλλων πολλών ακούσαμε «ότι η κρίση θέλει τον ηγέτη της», «ο καλός καραβοκύρης στη φουρτούνα φαίνεται» και ότι ο νέος πρόεδρος θα πείσει τους «φίλους» του, του Ευρωπαϊκού Λαϊκού κόμματος να μην στραγγαλίσουν τους Κύπριους Ευρωπαίους πολίτες. Έδειχνε να προσπαθεί να υπάρξει μια πιο ευνοϊκή εξέλιξη χωρίς δυσβάστακτα μέτρα. Η υπόσχεση ή εκτίμηση, η «δέσμευση» έχασαν το νόημα τους, μετά το κραχ της 15 του Μάρτη. Καλέσαμε ειδικούς, εμπειρογνώμονες, πανεπιστημιακούς, επιστημονικές διάνοιες, ώστε να επανεκκινήσουν την κυπριακή οικονομία. Δεκαέξι μήνες, αλλά δυστυχώς η οικονομία δεν παίρνει μπροστά. Οι επιχειρήσεις κλείνουν, η ανεργία καλπάζει, αλλά εμείς το χαβά μας για «επανεκκίνηση της οικονομίας». Η μάνα μου μια «αγράμματη του χωρκού» τι μου είπε:
-«Γιε μου τούτοι θέλουν να ξεκινήσουν το αυτοκίνητο χωρίς να έχει μέσα πεζίνα» και εγώ συμπληρώνω, δεν μας έφτανε αυτό αγοράσαμε και μπαταρία καινούργια για να «σταρτάρουμε» το αυτοκίνητο με αποτέλεσμα να χαλάσει και αυτή. «Το σσινι του χωρκάτη μονόν εν φτάνει, αλλά διπλό φτάνει».
Δεν ξέρω αν επανεκκίνηση της οικονομίας σημαίνει και την έξοδο από την κρίση; Όταν η ανεργία είναι στα ύψη χωρίς σημεία ανάκαμψης, όταν έχουμε συνέχεια απολύσεων, φτώχεια υπαρκτή, διαμαρτυρίες , αυτοκτονίες, μειώσεις μισθών, ακρίβεια, χαράτσια το ερώτημα είναι αν όλα αυτά μπορούν να ελεχθούν και να προστατευθεί ο πολίτης.
Με λίγα λόγια η κρίση η οικονομική που μας έστειλε στο ΔΝΤ για να βοηθηθούμε και να σταθούμε στα πόδια μας, ολοένα και σφίγγει τον κλοιό γύρο από τον λαιμό μας, ολοένα και απαιτεί περισσότερα δυσβάστακτα μέτρα για τους εργαζομένους και τους υπαλλήλους του δημόσιου και ημηκρατικού τομέα. Αυτή η κρίση δεν ξεπερνιέται αλλά συνεχίζεται και βεβαίως χειρότερη το 14, με κίνδυνο ορατής εξαθλίωσης και πνευματικής υποτέλειας και μείωσης της Εθνικής ανεξαρτησίας σε εξέλιξη.
Συμπερασματικά η κρίση από την αρχή άρχισε στον οικονομικό τομέα και σήμερα έχει επεκταθεί παντού. Το κράτος σύσσωμο σχεδόν με ένα περίεργο τρόπο αποδομείται.
Μήπως λοιπόν αν δεν έχουμε ξεγελαστεί έχουμε κάνει λάθος; Μήπως οδηγηθήκαμε στο ΔΝΤ επίτηδες ώστε να βρεθούμε υπό την δίνη ενός οικονομικού πολέμου που σκοπεύουν να καθυποτάξουν λαούς και να τους επιβάλλουν λύσεις, ώστε να τους καταστήσουν αποικίες της Νέας Τάξης ή απλά της ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ που καταπατά τα ανθρώπινα δικαιώματα και αιχμαλωτίζει ζωές ακόμα και συνειδήσεις;
Ντίνος Ορφανός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου