Ο Τάσος Ισαάκ και ο Σολωμός Σολωμού υπερέβησαν εαυτούς. Με τη θυσία τους στον αγώνα για απελευθέρωση στις 11 και 14 Αυγούστου 1996 αντίστοιχα έθεσαν ψηλά -πολύ ψηλά- τον πήχη του Αγώνα.
Ήτανε Αύγουστος, ζεστός σαν όλους τους άλλους. Ακόμη ένας Αύγουστος... Ο 22ος από την εισβολή τότε. Ο 41ος πρώτος σήμερα. Έχουν περάσει έκτοτε πολλοί Αύγουστοι. Τα τραγούδια τους για την Κύπρο παραμένουν λυπητερά. Ακίδες στον αγώνα μας. Ξεκόβουν την καρδιά μας στις αρένες εκείνες του θανάτου. Μας δείχνουν τους δρόμους εκείνους, τα μονοπάτια, που οδηγούν στη θυσία. Μας δείχνουν τα σκαλοπάτια προς την ελευθερία. Οι δρόμοι αδιάβατοι, φαινομενικά. Διάπλατα ανοιγμένοι, όμως, με τις θυσίες εκείνες που υπερβαίνουν τον Άνθρωπο.
Ο Τάσος Ισαάκ και ο Σολωμός Σολωμού υπερέβησαν εαυτούς. Με τη θυσία τους στον αγώνα για απελευθέρωση στις 11 και 14 Αυγούστου 1996 αντίστοιχα έθεσαν ψηλά -πολύ ψηλά- τον πήχη του Αγώνα. Έγιναν σύμβολα πατριωτισμού. Ολόγιομος ο ήλιος στη θυσία τους. Τα αστέρια καθαρά. Η σιωπή έσπασε τότε. Οι λυγμοί, οι ανθρώπινοι, έγιναν ελεγείες. Ο Σιμωνίδης ο Κείος έγραψε, για αντίστοιχες περιστάσεις, αυτό που ο Τάσος και ο Σολωμός διατράνωσαν τότε, ότι «τήδε κείμεθα, τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι». Για εκείνους τους Λακεδαιμόνιους, τους Μακεδονομάχους, τους αγωνιστές της ΕΟΚΑ, τους ήρωες του 1974, που πολέμησαν και πολεμούν ακόμα για εμάς.
Οι μέρες γλίστρησαν, έκτοτε, από τα χέρια τα αγκιστρώμενα στα ρόπαλα και τους ιστούς της κατοχής. Φτιάξαμε τα όνειρά μας μαζί σας και χάσαμε το χαμόγελό σας. Τα γκρίζα σύννεφα έκρυψαν τον ελπιδοφόρο ήλιο σας - παροδικά όμως. Η στιγμή της θυσίας σας δεν ήταν παροδική. Ήταν και παραμένει η ίδια η αιωνιότητα. Που σας ενέταξε στο πάνθεον των ηρώων -των σύγχρονων- του Ελληνισμού. Ωσάν και να χορεύατε, μαγικά, νέοι Καπετάνηδες Μιχάληδες, χωρίς να κρυβόσαστε στα παραπάνω βήματα.
Κι όμως, εκείνες τις μέρες του ζεστού Αυγούστου, στις 11 και 14 Αυγούστου 1996, δεν ήτανε όνειρο. Ούτε εφιάλτης. Ήταν η πιο μεγάλη πράξη υπέρβασης της ανθρώπινης φύσης. Ανάψατε το φως το ανέσπερο και δεν χαθήκατε στο σκότος της καθημερινότητας. Εκεί είστε - με το φως της ελπίδας, το ανέσπερο. Δεν έχετε χαθεί. Εκεί είστε, πάντα μαζί μας, με την αυγή, το φως της αιωνιότητας. Ανοίξατε τα φτερά σας. Ανοίξαμε τα μάτια μας. Δεν μας εγκαταλείψατε στα δύσκολα. Δεν γίναμε σκλάβοι - ανεβαίνουμε καθημερινά τον Γολγοθά της κατοχής, οραματιζόμαστε τη λύτρωση. Πλανιόμαστε στα μονοπάτια που χαράξατε. Δεν ξεχνιόμαστε και δεν πρέπει να ξεχνιόμαστε.
Τάσο και Σολωμέ, αρπάξατε, μαζί με τη σημαία του αίσχους και την πικρία του προσωπικού σας χαμού, τις ψυχές μας ως άστρα καυτερά, σε στιγμές εθνικής υπερηφάνειας. Κάνατε το μεγάλο βήμα, ερωτευμένοι με την ελευθερία και την αναγκαιότητα της επιστροφής. Μας δείξατε τον δρόμο. Στις χρυσές αμμουδιές της Αμμοχώστου, στην ιστορική Καρπασία, στο κάστρο της Κερύνειας, στους πορτοκαλεώνες της Μόρφου και στην πεδιάδα της Μεσαορίας.
Οι ψυχές σας σεργιανίζουν σήμερα ανάμεσά μας. Μέλισσες ενός άλλου Ονήσιλου που κρατούν αναμμένη τη φλόγα της απελευθέρωσης. Εσείς δεν ξεχαστήκατε στη διαδρομή. Πικραθήκατε με το αίσχος, ερωτευτήκατε την απόλυτη ελευθερία. Οφείλουμε σήμερα να την προασπιστούμε. Τα μάτια μας στραμμένα εκεί που έπρεπε, εκεί που πρέπει. Στον Πενταδάχτυλο, στα σύνορά μας στην Κερύνεια. Στην απελευθέρωση της μεγαλονήσου. Οι ελπίδες μας δεν είναι άστεγες.
Συνεχίζουμε -και το οφείλουμε σε εσάς και όλους όσοι έχουν δώσει τη ζωή τους για την Πατρίδα- την προσπάθεια. Τυφλές ελπίδες δεν χωρούν. Ούτε η θυσία σας περισσεύει. Γιατί ξεψυχάτε κάθε μέρα, στα ρόπαλα και στις σφαίρες του κατακτητή, ώσπου η θυσία σας να δικαιωθεί. Από την πύλη του Βραδεμβούργου ώς το οδόφραγμα της Δερύνειας, από την Πάφο στην Κερύνεια, από τα έγκατα της Γης ώς το απέραντο του σύμπαντος, οι ψυχές σας διατρανώνουν και βροντοφωνάζουν το συλλογικό αίτημα για επιστροφή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου