Απαιτούμε την Πατρίδα μας πίσω!

Ανέκαθεν, οι αριστεροί αποδομητές της Εθνικής Ταυτότητας χρησιμοποιούσαν διάφορες «πιασάρικες» εκφράσεις, προκειμένου να μπορέσουν να προωθήσουν την εθνομηδενιστική προπαγάνδα. Εάν γυρίσουμε αρκετές δεκαετίες πίσω, τότε που η Σοβιετική Ένωση ήταν υπαρκτή και αποτελούσε το αντίπαλο ιμπεριαλιστικό δέος προς τις ΗΠΑ, ήταν της μόδας τα λεγόμενα «κινήματα ειρήνης». Βεβαίως, η «ειρήνη», όπως την εννοούσαν οι άμεσοι και έμμεσοι ακόλουθοι του μαρξιστικού διεθνισμού, ήταν ένας βολικός ευφημισμός, καθώς ο πραγματικός σκοπός των «κινημάτων» αυτών ήταν η εξυπηρέτηση των σοβιετικών συμφερόντων.

Τα πυρηνικά όπλα των αμερικανών ιμπεριαλιστών ήταν «κακά», αλλά τα αντίστοιχα όπλα των -εξίσου συμμετεχόντων στην ιμπεριαλιστική εκμετάλλευση- σοβιετικών ήταν «καλά» και σκόπευαν στην… ειρήνη! Επρόκειτο για μια περίπτωση ερμηνευτικής παράκρουσης, στην οποία οι λέξεις είχαν χάσει το νόημά τους, σε μια γνήσια εφαρμογή της Οργουελιανής «νέας γλώσσας». Για τα «κινήματα» αυτά, το σιδηρούν παραπέτασμα της Ανατολικής Ευρώπης, με την εισβολή των τανκ σε Βουδαπέστη, Πράγα και Βαρσοβία, ήταν σαν να μην συνέβησαν ποτέ, με τον «εχθρό» πάντοτε να βρίσκεται στο δυτικό στρατόπεδο.

Σήμερα, βεβαίως, γνωρίζουμε την αλήθεια. Ότι, δηλαδή, τα «κινήματα» αυτά καθοδηγούνταν και χρηματοδοτούνταν από τα ταμεία της KGB. Γιατί τα λέμε όλα αυτά; Γιατί κάτι τέτοιου είδους «κινήματα» έχουν επιστρέψει σήμερα, με το καταγγελτικό περιεχόμενό τους όμως, να αφορά στον «ρατσισμό», τον «φασισμό» και φυσικά το νέο «φρούτο» της «ισλαμοφοβίας». Συνοδοιπόροι αυτών των σημερινών «κινημάτων» αποτελούν διάφοροι «σελέμπριτις» της διεθνούς «σόου μπιζ». Ηθοποιοί, τραγουδιστές και άλλου είδους καλλιτέχνες, αν και ήδη διασημότητες, δεν λένε όχι στα (επιπλέον) δεκαπέντε λεπτά δημοσιότητας που δικαιούται ο καθένας, σύμφωνα με την άποψη ενός ομοίου στην σκέψη τους «προοδευτικού», του Άντυ Γουόρχολ.

Σήμερα το πρόβλημα των «κινημάτων» δεν είναι ο αντικομμουνισμός των ευρωπαϊκών κρατών, αλλά η εθνική άμυνα των Λαών της Ευρώπης απέναντι στον εθνομηδενιστικό διεθνισμό και κοσμοπολιτισμό. Το τελευταίο χρονικό διάστημα έχουν συμβεί σε παγκόσμιο επίπεδο γεγονότα που ανατρέπουν την «ησυχία» που επιθυμούν οι σύγχρονοι χρηματοδότες αυτών των «κινημάτων», οι οποίοι δεν είναι πλέον οι σοβιετικοί, αλλά διάφοροι τραπεζίτες και χρηματάνθρωποι, όπως π.χ. ο Τζορτζ Σόρος. Η αναπάντεχη νίκη του Τραμπ, το Brexit, η συνεχιζόμενη ραγδαία άνοδος των Εθνικιστικών και Πατριωτικών Κινημάτων σ’ όλη την Ευρώπη, επανέφερε στο προσκήνιο ορισμένα «δυσάρεστα ζητήματα», όπως τα χαρακτηρίζουν σκοτεινοί κυβερνώντες της υφηλίου. Τότε οι Λαοί της Ευρώπης άκουγαν για «ειρήνη», αλλά έβλεπαν μια μονόπλευρη προπαγάνδα, που βόλευε τους σκοπούς και τις επιδιώξεις της μια από τις δυο καταπιεστικές υπερδυνάμεις της εποχής.

Σήμερα, οι Ευρωπαϊκοί Λαοί ακούνε την προπαγάνδα των «ανοιχτών συνόρων», βλέπουν τους λαθρομετανάστες να βαφτίζονται συλλήβδην σε «πρόσφυγες», καθώς και νέους δεύτερης γενιάς μεταναστών να μετατρέπονται από πολίτες των χωρών τους σε φανατικούς ισλαμιστές, οι οποίοι δεν έχουν κανέναν ηθικό ενδοιασμό να δολοφονούν αθώους, φωνάζοντας «Αλλάχ Ουάκμπαρ». Ακούνε για «οικονομική ευημερία στην ζώνη του ευρώ» και βλέπουν ακριβώς αυτή την ευημερία τους να συρρικνώνεται διαρκώς. Ακούνε για «Ευρώπη» και διαπιστώνουν, με πιο τρανταχτό και τραγικό παράδειγμα την Ελλάδα, ότι αυτή δεν κυβερνάται με την εγγύηση της επιτυχημένης έννοιας του Έθνους-Κράτους, αλλά από ξένους οικονομικούς δυνάστες με τον πλέον ανάλγητο τρόπο.

Οι Λαοί της Ευρώπης, λοιπόν, θέλουν (και το δείχνουν έμπρακτα) να αντιδράσουν σ’ αυτή την κατάσταση. Έντιμα, νόμιμα, με απολύτως δημοκρατικές διαδικασίες. Βλέπουν, όμως, τα «κινήματα» αυτά (τα οποία στην πραγματικότητα δεν έχουν κανένα λαϊκό έρεισμα, παρά τον πακτωλό χρημάτων που εισρέει στα ταμεία τους και στις τσέπες των επικεφαλής των) να χρησιμοποιούν στερεότυπα που παραπέμπουν σε περιθωριακές και παρακμιακές καταστάσεις και να συκοφαντούν τους Λαούς. Οι ισλαμιστές θύτες μετατρέπονται προπαγανδιστικά σε θύματα και οι αμυνόμενοι ευρωπαίοι συκοφαντούνται με διάφορους στοχευμένους χαρακτηρισμούς.

Όποιος δεν θέλει να γεμίζει η Πατρίδα του με λαθρομετανάστες είναι «φασίστας και ρατσιστής». Όποιος θέλει η κυβέρνηση να δίνει στον πολίτη, αντί μόνο να παίρνει με την πλήρη αφαίμαξή του, είναι «λαϊκιστής». Όποιος θέλει μια Ευρώπη των Εθνών και όχι αυτή να αποτελεί έρμαιο στις ορέξεις του «γερμανικού» καπιταλισμού και των χρηματανθρώπων των Βρυξελλών και της Γουώλ Στριτ, είναι «ευρωσκεπτικιστής». Η καλοπληρωμένη προπαγάνδα, όμως, δεν μπόρεσε να εμποδίσει την εκλογική νίκη του Τραμπ στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, το Brexit στην Μεγάλη Βρετανία, την γιγάντωση σ’ όλη την Ευρώπη των Εθνικολαϊκών Κινημάτων.

Η επιθυμία για την Ευρώπη των Πατρίδων, η επαναφορά της Εθνικής Κυριαρχίας και η σφυρηλάτησή της με την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα της κάθε Χώρας, αποτελούν καταστάσεις οι οποίες, παρά την σε μόνιμη βάση αρνητική προπαγάνδα των καθεστωτικών ΜΜΕ και την ανάλογη τρομολαγνεία που την συνοδεύει, γίνονται ολοένα και πιο δημοφιλείς στους Λαούς της Ευρώπης, που απαιτούν το αυτονόητο: την Πατρίδα τους πίσω!

ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ

Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/apaitoume-thn-patrida-mas-pisw#ixzz4fKatcE7B